ομίχλη

Ομίχλη…χάδι του σύννεφου… που λαχτάρησε ν’ αγγίξει το πρόσωπο σου …κι ας γινόταν μετά στάλες μικρές…φορεσιά μιας μοίρας που χόρεψε μπροστά σου…τη μέρα που σε γέννησε η γη …και ξεχάστηκε ..και δε σου έδωσε τα φτερά που θα σου έφερε για δώρο …μόνο τ’ άφησε παράμερα ..και συ από τότε πονάς κάθε φορά που θέλεις ,λέει, να τα φορέσεις …μια και σου πέφτουν μικρά …γιατί δε μεγάλωσαν μαζί σου …ομίχλη …σκέρτσο παιχνιδιάρικο ενός πρωινού στον ήλιο…πίσω από παράθυρα κλειστά ..μπροστά από μια μικρή αμμουδιά ..που χώρεσε τα βήματα σου όταν θυμόσουν τη «λεπτή γραμμή των οριζόντων» ..ή το παράπονο του γκριζοπράσινου φύλλου του ριγμένου στο πέλαγο…ομίχλη …δίψα του χαμομηλιού την ώρα που προσεύχεται…και παρακαλεί να το κάνει παπαρούνα …και κείνος γελά ..για αστείο το παίρνει …και συνεχίζει να παίζει με τις χάντρες του κομπολογιού του …για να μετρά την ώρα …ομίχλη …αγωνία του άσπρου έτσι καθώς εγκυμονεί όλα τα χρώματα…και φοβάται…ομίχλη …περπάτημα με μάτια κλειστά …θυμάσαι…; …που πιάναμε αέρα και γελούσαμε …πλάνο μιας μέρας έπειτα από ένα αντίο…ομίχλη…αγκαλιά σιωπηλή….βραχνό παιδικό τραγούδι …παιχνίδι μυστικό λίγο πριν έρθει η μέρα απαστράπτουσα κι εκδικητική …ομίχλη…χαρταετός που χει πάνω του γραμμένα λόγια που ξεχάστηκαν ..τατουάζ που έλιωσε πάνω στο δέρμα της μνήμης…ομίχλη…σιγανό περπάτημα….μουρμουρητό μιας λατέρνας που επιμένει…ομίχλη …ένδυμα του πρώτου μπλε τετραδίου που χει φυλαγμένα τα πρώτα γράμματα ..