Μικρή μου Αάβησαρ,
Έχω σκόνη πάνω μου …είναι από τις μέρες που πέρασαν δίπλα από μια μαργαρίτα και δε τη ρώτησαν τίποτα …την έβρεξα με τις λέξεις σου κι αυτή έγινε χώμα …μη φοβάσαι δεν είναι πηλός…μόνο χώμα …σαν κείνο που με γέννησε…κι έπειτα ξεχάστηκε…στις μνήμες του …
Μικρή μου Αάβησαρ,
Μεγάλη Πέμπτη σήμερα λένε πως είναι …κι εγώ διψώ για κείνα τα δάκρυα …σα χοντρές σταγόνες που έπεσαν κάτω…ανυποψίαστα…και συνάντησαν την απορία ενός κίτρινου φύλλου…που επιμελώς δε σάπισε…επειδή είχε λέξεις και γράμματα πάνω του από ερωτευμένο έφηβο…για τις σταγόνες ιδρώτα από ένα πρόσωπο σκουρόχρωμο διψώ…όμοιο με κείνο το χαμόγελο που ζωγράφισες ένα δειλινό …πίνοντας καφέ σε πολυσύχναστη πλατεία…κι ήρθε ένας περαστικός και το φόρεσε...κι έπειτα μπρος τα μάτια μου γίνηκε περιστέρι ..κι από τότε κάνει συντροφιά στα μοναχικά αγάλματα …που τις νύχτες σπέρνουν τα φύλλα που τα έντυσαν…άνθρωποι φιλήσυχοι και αρκούντως ντροπαλοί…
Μικρή μου Αάβησαρ,
γιατί έκλαψε …;;;…κείνο το δάκρυ με βαραίνει …όπως το χάδι το πρωτοφανέρωτο…όπως το άσπρο χρώμα της κιμωλίας που έβαψα τα πρώτα μου γράμματα…όπως το πρώτο κλάμα μου , που δε θυμάμαι …όπως το πρώτο νεραντζάκι που πήρα κρυφά από το βάζο που ‘χε καλά κρυμμένο η μάνα μου…όπως κείνο το αγκάθι από το πρώτο τριαντάφυλλο που πρόσφερα…κι έμεινε μετά μόνο του…λησμονημένο από τη σιωπηλή κραυγή της πρώτης φοράς…κείνο το δάκρυ με βαραίνει …μικρή μου Αάβησαρ…
Μα τι στα λέω όλα αυτά …εσύ κολυμπάς ξένοιαστη στο λογισμό της νύχτας που σ’ ανάθρεψε... «δεν υπάρχουν δάκρυα όμοια με κείνα που σε ράντισα τη μέρα που σε πλησίασα» … λες …έτσι δίχως να ντρέπεσαι.. «πώς μπορεί να ντραπεί το φως » …απαντάς…και σηκώνεις την τιράντα από το σουτιέν που γλίστρησε στους ώμους σου... « είσαι το σκοτάδι μου »…μουρμουρίζω για να μην το ακούσεις…και σπάσεις πάλι τον καθρέφτη που σε εικονίζει να χτενίζεσαι …κάτω από τον ίσκιο μιας ελιάς…γυμνή και μόνη…
Μικρή μου Αάβησαρ,
Μεγάλη Πέμπτη σήμερα λένε πως είναι …κι εγώ περιμένω απαθής …μια ταφή και μια ανάσταση…να τη λούσω με το φως από το άσπρο κερί…σαν εκείνο που η νονά μου μού πρωτοχάρισε… μαζί μ’ ένα φιλί στο μάγουλο…θυμάμαι... άσπρα παπούτσια μου ‘χε πάρει η μάνα μου ..κι ο πατέρας μου με σήκωνε ψηλά για να δω…κι εγώ χαιρόμουνα με τις φωτοβολίδες που χάραζαν ,δίχως ερωτηματικό κανένα, τη νύχτα την ανοιξιάτικη…να… έτσι καθώς σου μιλώ βρήκα ην απάντηση …έκλαψε για να σβήσει τα δικά μας πυροτεχνήματα …μικρή μου Αάβησαρ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου