Θυμάμαι
πως ένα βράδυ ξερνούσα
σκουλήκια της γης
που γινόταν βροχή
και πως
μια πεταλούδα
έγλυφε τη σκόνη
από τα πόδια μου.
Έτσι
ήρθα στο κόσμο.
Πλυμένος και
δίχως σκόνη.
Μετά
έμαθα να μιλώ.
Κι έφτιαξα λαγούμια.
Έμαθα ν’ αναπνέω.
Κι έφτιαξα μονοπάτια.
Έμαθα ν’ αγγίζω.
Κι έφτιαξα νύχτες.
Έμαθα να περπατώ.
Κι έφτιαξα θάλασσες.
Έμαθα να φορώ το δέρμα μου.
Κι έφτιαξα ανθρώπους.
Τώρα
βουβός μπροστά σου
δίχως αναπνοή ,
δίχως χάδια ,
δίχως μονοπάτια ,
δίχως φόρεμα ,
περιμένω
κουλουριασμένος
να ‘ρθει πάλι
απρόσκλητη
εκείνη η
νυχτερινή βροχή
και μια πεταλούδα
για να μπορέσω
να σ’ αγκαλιάσω .
8/7/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου